Le petit prince a dit

Violette, tien jaar en te dik volgens haar gescheiden ouders, blijkt een kwaadaardige tumor in haar hoofd te hebben. Haar vader ontvoert haar uit het ziekenhuis en samen maken ze een laatste tocht, over de bergen naar Milaan, naar de zee, en uiteindelijk naar het buitenhuis in Frankrijk waar ook moeder en de vriendin van vader blijken te zijn. Onderweg vergeet vader zijn horloge, maar Violette vindt een hond, die soms luistert naar de naam ‘Le chien’. Aan het eind is Violette erg moe en gaat slapen, voorgoed lijkt het. Een film over leven, liefde en dood. Dat zijn grote woorden, maar niets in deze film is te groot, of te sentimenteel. Het meisje dat gaat sterven hoef je niets uit te leggen over leven en dood, want ze heeft boven op het gebergte tussen Zwitserland en Italië eigenlijk allang begrepen waar haar grens ligt. Iets met een vlinder en kunnen vliegen. Dat wij daar, dankzij de muziek van Ravel, een beetje om moeten huilen is niet erg. Violette huilt niet, zij heeft een vlinder gezien en een naar olie stinkende hond gered, en als de vriendin van haar vader een gezonde salade maakt waar ze zeker niet nog dikker van zal worden, gaat haar moeder bananen bakken.
‘Le petit prince a dit’ is één van die zeldzame films die echt waar lijken te zijn. Een film over echte mensen, met echte vreugde en echt verdriet. Violette gaat dood, en toch is haar verhaal ook een vrolijk verhaal, waarin vader boven op de rem gaat staan als in het liedje dat ze samen in de auto zingen het woord ‘stop’ voorkomt. Een film als het leven zelf. Waarom verschijnt zoiets niet op dvd?