No country for old men (1)

Het eerste half uur van de nieuwe film van de Coen broertjes, 'No country for old men', lijkt vooral over ruimte te gaan. En over tijd, of gelijktijdigheid. De hoofdpersonen betreden allemaal de grote meedogenloze plek in de film, allemaal op hun tijd. Terwijl ze er ronddolen gaan de anderen gewoon door met bestaan, buiten het kader. Ruimte, tijd, en een bestaan buiten het kader, is dat niet wat film zo'n weergaloze kunst maakt? De broertjes Coen zijn meesters in cinema, en 'No country for old men' is hun beste film sinds lange tijd.
Waar gaat het eigenlijk over? Over mannen, drie mannen om precies te zijn, over drie manieren om man te zijn die diametraal verschillen en toch misschien hetzelfde zijn. Over goed en kwaad. Tot nog toe ging het bij de Coen-broertjes altijd over goed en kwaad, maar er viel ook altijd om te lachen. Dat is voorbij. Een inwendig grimlachje, verder komen we niet bij 'No country for old men'. Het maakt de film nog beter dan veel toch al buitengewoon prachtig werk uit het rijke oeuvre van de broers. Misschien kan de laatste Coen-film zelfs tippen aan hun onbetwiste meesterwerk. Nog een keer zien, en dan nog een keer.

Oh, sorry, 'Fargo' natuurlijk.