Laver

Van alle prominente aanwezigheid vond ik gistermiddag die van Rod Laver het meest ontroerend. Laver zat naast Bjorn Borg, de tennisheld van mijn jeugd. Ik keek naar de eindeloze trage partijen met mijn vader, die elk jaar wel een keer opmerkte dat Rod Laver pas een waarlijk grote tennisser was. Ik heb Laver nooit zien spelen. Maar daar was hij opeens, in de royal box, de held van mijn vader.

Verder deed de slopende partij me denken aan de grap van de twee tennissers die in de vijfde set zo vermoeid raken dat ze de opslag niet meer over het net kunnen tillen. Elke service wordt gebroken en de cijfers rollen van het bord. Nee, zo was het niet, in tegendeel. Zoals Federer zei: ik had het gevoel dat we nog uren zo door konden gaan.