Golfen met Beute

Als je de trotse bezitter bent van een vriend en een gvb en je kunt die twee dingen nog combineren ook, wat kan er dan nog misgaan? Alles! Nee, dat is overdreven, zoals Beute me nadat hij de wedstrijd niet meer kan verliezen meermalen vertelt. Dat is lief van hem, maar achter zijn bereidwillige medemenselijkheid zie ik hem vilein grijnzen: ‘daar sta je dan met je gvb, lange sladood. Wat kostte dat nou in totaal, dat papiertje? Goh, nog best duur he? Dat heb ik natuurlijk niet nodig, want ik kan nu eenmaal alles gewoon vanzelf’. Gelukkig heb ik nog meer vrienden, maar die wonen allemaal ver weg en kunnen bovendien niet golfen. Ik ook niet. Beute wel. Zijn afslag haalt het natuurlijk niet bij die van mij, maar dan slaat hij approach-shots die een meter of twee van de pin eindigen. Mijn kortere slagjes sterven een deerniswekkende dood in de rough voor de green. Het chipje dat ik dan nog nodig heb vliegt de pin voorbij. De bogey-put die rest is veel te lang en met de pest in mijn lijf verpruts ik ook de laatste korte put. Hoezo laatste?
Beute slaat niet alleen prachtige approaches, hij mikt bovendien de eerste bunkerslag uit zijn leven zo subtiel richting vlag dat de bal op een halve meter van de hole blijft liggen. Uit de bunker! Over 20 meter! Voor het eerst! Ik ben blij voor hem en knarsetand. Ach, Blaakmeer tegen Beute, het is een beetje Feyenoord – Ajax. Ik ben Feyenoord. En dat is een heel erg geruststellende gedachte.
(zie ook: beute.blogspot.com – golfen met blaak – 25 oktober 2006)