Akelig

Zo af en toe haal ik mijn nagels over het bord, om te pesten. Vandaag bleek een plastic bord-geo-driehoek ook heel effectief: zet het ding met zijn lange kant op het bord, druk stevig en draai het ding heen en weer. Een ijselijk gepiep is uw deel, en vooral de meisjes in de klas slaan in opperste wanhoop hun handen voor de oren. Dat is grappig.
Iedereen heeft van die dingen die extra akelig zijn zonder verder iets voor te stellen. Voor veel mensen is het de smaak van hout; lik een ijsje op een stokje naar zijn eind en proef wat overblijft: een stukje hout in je mond. Ruwweg dertig pocent van de ijseters die wel eens tot het stokje zijn gegaan kunnen deze zin niet lezen, zo gruwelijk is het. Mij doet het niets.
Mijn 'room 101', mijn opperste gruwel, betreft een ander materiaal: plastic rietjes. Er is een fraaie analogie met het eten van een ijsje, waarbij je het stokje op tijd moet weggooien: bij het drinken door een rietje dient het rietje bijtijds verwijderd, eigenlijk geen milliseconde nadat het laatste vocht vanuit het rietje de mond is binnengestroomd. Alles wat daarna nog volgt is in toenemende mate gruwelijk: het zuigen van droge lucht door het rietje is onprettig, maar dragelijk. Het proeven van de smaak van plastic is heel erg naar, en je weet dat je het ding net te lang in je mond hebt gehad. En dan zijn er mensen, zelf zou je het in geen honderd jaar in je hoofd halen, die op het rietje gaan kauwen. Terwijl ik het schrijf, geloof me, het is echt echt waar, gaan de rillingen over mijn rug. Het is smaak, maar meer nog geluid. Een gruwelijke droge smaak gekoppeld aan een afgrijselijk geluid .. sorry, ik kan niet verder. Oh, the horror, the horror!