Awater

Aan de noordkant van de Kornoeljestraat schijnt de zon. Het is koud buiten. Ik sta met een vest, een dikke leren jas en een Feyenoord-sjaal om te wachten op Michiel. Het is koud, maar windstil. Ik ga in de zon staan en kijk uit over de schooltuinen. Even verder staan de statige bomen van het oude kerkhof. Het is zondagmiddag en stil. Af en toe rijdt er een auto over de Mient die de stilte even verstoort. Als de bus nadert hoor ik eerst het lage gebrom voordat hij vanachter de bomen mijn blik in schuift. Een specht timmert op een kerkhofboom. De weinige geluiden maken van dit hoekje stad een bijna dorpse ruimte. Mooi is dat.
Een half uur later staan we voor het huis van Christa in Rotterdam. Op ons bellen wordt twee keer teruggezoemd, maar de deur wil niet open. Even later schuift Marijn een raam omhoog. Hij kan niet weg, want Christa heeft hem opgesloten en is met de sleutels in de zak gaan winkelen. Absurde humor. Bij wijze van passend commentaar komt om de hoek een gele ballon de straat in dansen, langzaam voortbewegend op de onmerkbare bries. Het kind dat even later volgt negeert de ballon. Michiel ontfermt zich over het ding en houdt hem hoog op de voet.
Nog later, in het stadion, blijkt voetballen toch iets ingewikkelder. Een wedstrijd om je vreselijk over op te winden, maar zelfs de man met het blauwe mutsje, die normaliter zes keer per wedstrijd probeert de boarding aan gort te trappen uit louter frustratie, blijkt bevangen door een poëtisch gevoel van welwillendheid. Op een reclamebord verschijnt het woord 'Awater'. Alles is stil vandaag.