Jan en Bob en Arie ook

Nabij het kruispunt Laan van Meerdervoort - Fahrenheitstraat, onder de mooie vierkantige gaanderij, bevindt zich een tweede-hands boekhandel waar ik al heel lang niet meer was geweest. Dat komt omdat er een einde is aan het lukraak kopen van boeken. Tegenwoordig doe ik boeken weg, want mijn enorme kamerlange en kamerhoge kast is te klein. Maar onlangs was ik er weer, omdat ik er langs kwam en tijd over had. Ik liep er binnen, vooral om te onderzoeken of er in de laatste drie jaar een even interessant als onverkoopbaar en dus spotgoedkoop boek over film aan de collectie was toegevoegd. Jawel. Wat zeg ik? Jawel maar dan met hoofdletters (maar dat staat zo slordig). Voor vijf euri werd ik de trotse bezitter van Henderson's beroemde A Critique of Film Theory. Kijk, daar staat het, tussen Susan Sontag en Jean Mitry. De volgorde is nog wat wankel, maar het staat toch maar mooi bij elkaar kritisch te wezen.

Bij het afrekenen vroeg de spullenbaas me of ik een boekje wilde uitzoeken uit de rij voorop zijn bureau. Een tweede-hands boekenweekgeschenk, maar dan het hele jaar door. Ik bladerde met weinig enthousiasme door de dunne boekjes. Het is onbeleefd om zo'n vriendelijk aanbod af te slaan, en de gratis boekjes waren dun genoeg om weinig plaats in te nemen, maar eigenlijk deed ik boeken weg. Als bijna allerlaatste stuitte ik op een zeer bekend ruggetje, uitgevoerd in geel met een rode bovenkant: Jan en Bob en Arie ook! Ik ken alle twee-en-dertig boeken uit de officiële Bob Evers-serie zo ongeveer uit mijn hoofd, maar het bestaan van Feestelijke veldslagen in San Antonio was me nog onbekend. Het is een deeltje uit de poging om de serie nieuw leven in te blazen. Puristen willen er niets van weten. Ik nam het mee, natuurlijk nam ik het mee.

Gisteravond, genietend van de avondtemperaturen op ons onvolprezen terras, met uitzicht op de crossbaan die zich achtertuin laat noemen, heb ik Willemijn er een stuk uit voorgelezen. Ik moest hikken van de lach. Jan Prins in een casino! Wie weet waar ik het over heb ziet nu al uitgelaten mogelijkheden tot schuddebuiken. Willemijn bleef vriendelijk maar stoïcijns naar me kijken en zei, toen ik was uitgelezen en -gelachen: "Schat, misschien moet je dit met iemand anders delen."

Ik geloof dat ik een jongetje ben.