Bob Bouma

Vandaag bereikte ons via de treurbuis het bericht dat Bob Bouma is overleden. Weemoed was mijn deel. Niet alleen vanwege het jarenlange genot van Voor een briefkaart op de eerste rang, maar ook en veeleer omdat ik Bob heb gekend. En we waren het eens.

Eind jaren tachtig, begin jaren negentig waren we allebei lid van de Nederlandse Filmkeuring. We zaten vaak samen in het donker om een etiket te plakken: Alle Leeftijden, 12 of 16. Bijna nooit zestien. We waren liberaal, Bob en ik.

Toen de filmkeuring werd bedreigd met opheffing ontdekte het bestuur de nieuwe strengheid. De veertig leden werd even vriendelijk als beslist verzocht om te gaan spioneren in de plaatselijke bioscoop; werden de leeftijdsgrenzen wel gerespecteerd? Ik herinner me een vergadering waarin Bob en ik, als enigen, met kracht weigerden om als NSB'ers nieuwe stijl op te treden. Het idee: de bioscoopwereld gaf ons uit de goedheid van hun hart een vrijkaartje en dat zouden we dan moeten misbruiken om ze aan het kruis te nagelen.

Bob was principieler dan ik. Hij nam ontslag, per direct. Ik streed nog wat voort, diende onbegrepen moties in op vergaderingen en werd uiteindelijk ook een paria. Kort daarna sneuvelde de Filmkeuring in het geweld van de deregulering.

Ik heb Bob nooit meer ontmoet. Hij hield van Groningen, de stad waar zijn vader de bouwmeester was. In de onvolprezen quiz hadden Groningers een streepje voor.

Bob is niet meer. Het doek schuift dicht, we gaan onwennig ons weegs.

Mooie film!