Sieraad

Mijn moeder is gekluisterd aan haar stoel, het gewonde rechterbeen gestrekt op een voetenbankje. Het linker ligt er gezellig naast. Ik zet koffie, geef plantjes water, haal bejaarde was van een rekje en doe boodschappen.

Het koffiezetapparaat is groot en lelijk. Links staat een watertoren van vaal plastic. Het mechaniek verwarmt het water en gooit het druppelsgewijs van boven in het koffiefilter op de kan. Dit is het apparaat met de best uitgebalanceerde kwaliteit/lelijkheid verhouding uit de geschiedenis van het industrieel ontwerp: oerdegelijk en niet om aan te zien. Je kon het alleen kopen in de winkel van Douwe Egberts, voor heel veel uitgeknipte koffiepunten.

Toen ik tweeëndertig werd en weer alleen woonde, had mijn moeder haar trommel met punten omgekeerd om me op mijn verjaardag zo'n reus cadeau te kunnen doen. Toen ik hem had uitgepakt zei ze dat het ding een sieraad voor mijn keuken was. Ik onderdrukte hoongelach en bedankte voor het zeer praktische geschenk. De bel ging. De buurvrouw kwam binnen, zag het monster van Douwe Egberts en riep, alsof het was ingestudeerd: het is een sieraad voor je keuken.