Floor Lisanne Bonder

Mijn nicht Ellen, die medio augustus moeder is geworden, is nogal ad rem. Ik bel en vraag of het kind al naar school gaat. "Morgen voor het eerst", zegt ze zonder na te denken. We gaan op kraamvisite. Nou ja, we zijn een beetje laat.

Bij Paagman verover ik het voor elke opvoeding onontbeerlijke meesterwerk Welterusten kleine beer. Dat heeft ze nog niet. Buiten staat een oude grijze dame van het Leger des Heils met een even oude kerstcollectepot aan een driepoot. Wat gezellig ouderwets, zeg ik tegen de heilssoldate en laat een muntstuk in de pot valen. De vrouw begint me van alles toe te wensen, in snel tempo: Spirituele kracht, Gods' rijke zegen, en ook nog een fijn weekeinde. Ik retourneer het allemaal. Met die dingen kan je de hele wereld aan. Zegt ze. Zo is het maar net.

In Utrecht doet Floor zelf de deur open, hoog gezeten op haar moeders arm. Ik stel me voor als oud-oom, maar volgens Ellen zijn alle oude mensen opa's en oma's. Floor maakt het weinig uit. Ze is groot en sterk en zeer bewegelijk. Later eet ze gezellig mee, bij haar vader op schoot, de handjes op tafel. Goh, zegt Ellen, als ze morgen naar school gaat moet het wel de zondagsschool zijn. Daar hebben we het nog helemaal niet over gehad.

Denk het niet.