Romance and Cigarettes

Zouden John Turturro en de gebroeders Coen stiekem naar Paul Ruven's 'De tranen van Maria Machita' hebben gekeken? Mwaah, onwaarschijnlijk, want Ruven's kleine meesterwerkje is naar mijn weten niet op dvd uitgebracht en dus helemaal verdwenen. Zo gaat dat. Maar toch, een film waarin mensen als het emotioneel wordt in gezang uitbarsten, geholpen door plots verschijnende, al dan niet uit de verbeelding van de zanger in kwestie voortgesproten figuranten, dat komt niet zo heel veel voor in de bioscoop. Woody Allen maakte er één, en die was weer gebaseerd op de films van Jacques Demy. Nee, Romance and cigarettes is origineler, en misschien makkelijker, want de liedjes zijn niet geschreven bij de film. De film draait om de liedjes en die waren eerst. Ongeveer op de helft kreeg ik het gevoel dat het zo wel goed was. Het begin was verfrissend en erg grappig, maar dan volgen een aantal liedjes die volstrekt overbodig zijn. Afronden die hap, nog een paar liefdesliedjes om het verhaal rond te breien, en over tot de orde van de dag. Maar regisseur Turturro (eigenlijk acteur, R&C is zijn derde film) heeft een grote verrassing in petto. De muzikale komedie verandert langzaam in een ontroerend en subtiel levensverhaal. In het begin kan het niet extravagant genoeg, en aan het eind wordt de dood van echtgenoot Gandolfini verteld in een subtiel en bijna geheel verstild shot. Het rare is dat deze extremen perfect samengaan. Zo'n contrast van formele middelen zie je zelden in film. En omdat het over het leven gaat, dat ook weinig stijlvast is, kiopt het ook nog. Heel heel prettig.