Ja maar dit moet je echt lezen!
Het is niet mijn gewoonte te jatten uit andere blogjes, maar dit moet je echt lezen. Het komt van de weblog van mijn goede vriend André. Hij vertelt over een column van de mij verder onbekende Herman Sandman. Sandman heeft het over een verhaal dat de mij eveneens onbekende Albert Hoogeveen hem vertelde:
Albert Hogeveen, wie kent hem niet, vertelde mij een tijdje terug een fantastisch verhaal. Bob Dylan, dé Bob Dylan, bracht tijdens Europese tournee’s wel eens een bezoekje aan de provincie Groningen. Dan ging de beroemde Amerikaanse singer/songwriter fietsen in de buurt van Aduarderzijl. Dat deed de man omdat hij het hier zo mooi vond. De streek, hetlandschap, deed hem denken aan waar hij vandaan kwam (Duluth, Minnesota). Nu had en heb ik geen reden om aan de woorden van Hogeveen te twijfelen, maar het klonk bijna te mooi om waar te zijn. Tot ik vrijdag met een goede kennis in café De Drie Uiltjes zat. Die kennis was een doorgewinterde Dylan fan en ik vertelde hem wat ik van Hogeveen gehoord had. Hm, zei hij. Daarop kwam een nog mooier verhaal. Henk Scholte, onze Henk Scholte, stapte eens een kroeg binnen in Noordpolderzijl. ‘Hou ist?’, vroeg Henk aan de waard. ‘Rustig’, was het antwoord, ‘d’r zit allennig n gekke Amerikoan aan de bar kovvie te drinken.’ Waarop de blik van Scholte richting hoek van de bar ging en hij bijna een hartverzakking kreeg. Bob Dylan. Een gulden regel in de journalistiek is dat je pas kunt publicerenals een verhaal door drie onafhankelijke bronnen wordt bevestigd. Nu had ik Henk en Albert kunnen, moeten, bellen, om het nog eens te verifiëren, maar ik ben daar gek. Stel dat ze ontkennen. Ik weet genoeg. Het kan niet anders of dit is waar. Overigens: zoals het mij verteld werd, was de waard van die kroeg in Noordpolderzijl niet echt onder de indruk. Henk Scholte: “Waist doe wel wel dat is??!! Dat is Bob Dylan!!!” Kroegbaas: “Dat kin mie hailemoal niks schelen. As hai zien koffie moar betoalt.”
Wat een geweldig verhaal! Mister Bob op een fiets in het Grunneger Laand. Bedankt Dré!!
posted by Frank Blaakmeer at 17:13
1 Comments:
Dag Frank,
Het verhaal krijgt nog een vervolg. Enige weken daarna heb ik deze column in de Gezinsbode geplaatst.
Groet, Herman Sandman
Bob Dylan in Noordpolderzijl
Albert Hogeveen, toen nog manager van de befaamde boekhandel Scholtens Wristers, vertelde mij een tijdje terug een fantastisch verhaal. Bob Dylan, dé Bob Dylan, bracht tijdens Europese tournee’s wel eens een bezoekje aan de provincie Groningen. Dan ging de beroemde Ameri-kaanse singer/songwriter fietsen in de buurt van Noordpolderzijl. Dat deed de man omdat hij het hier zo mooi vond. De streek, het landschap, deed hem denken aan het gebied waar hij vandaan kwam, Du-luth, Minnesota.
Ik had geen reden om aan de woorden van Hogeveen te twijfelen, maar het klonk te mooi om waar te zijn. Tot ik drie weken later met een goede kennis in café De Drie Uiltjes zat. Die kennis was een doorgewinterde Dylan-fan en ik vertelde hem
wat ik van Hogeveen gehoord had.
Hm, zei hij.
Daarop kwam hij met een nog mooier verhaal.
Henk Scholte, onze Henk Scholte, stapte eens een kroeg binnen in Noordpolderzijl.
‘Hou ist?’, vroeg Henk aan de waard, de fameuze (inmiddels overleden) Siert van Warner.
‘Rustig’, was het antwoord, ‘d’r zit allennig n gekke Amerikoan aan de bar kovvie te drinken.’
Waarop de blik van Scholte richting hoek van de bar ging en hij bijna een hartverzakking kreeg.
Bob Dylan.
Scholte begon vervolgens tegen de kroegbaas uit te varen: “Dat is gain gekke Amerikoan. Waist doe wel wel dat is??!! Dat is Bob Dylan!!!”
Deze was echter bepaald niet onder de indruk: “Dat kin mie hailemoal niks schelen. As hai zien kof-fie moar betoalt.”
Het – naar het zich laat aanzien waargebeurde – verhaal zong zich in no time rond in Groningen en omstreken. Zelfs de Vpro kwam het te weten en het verhaal staat nog steeds op diverse sites.
Het liet mij evenmin los en ik dacht, laat ik het Bob ge-woon vragen. Er is een officiële site, met een e-mail adres (fog-gy@bobdylan.com) en wie niet waagt, wie niet wint, nietwaar?
Het duurde even, maar verdomd, ik kreeg een mailtje terug:
Dear, Mr. Herman Sandman,
The story is correct, though it happened quite a few years ago, in the early nineties maybe. We had a concert in the City of Gronin-gen. Somebody knew I was fond of biking and that the area, wich you call highland, was like the landscape around my hometown,
Duluth, Minnesota. I remember names like Usquert, Stitswerd, Zandeweer. We drank coffee in a café, with a strange owner. He just sat there. But you know, I liked it, because it was the first place where people didn’t gaze at me. When paying my coffee I had the funny feeling that he didn’t trust me at all, not knowing who I was. And you are right: a white bearded man came in. He looked like a fiftie year old Jezus with a hangover. It was a druïde, I gues-sed. But the strangest thing happened the next day, when we where in a place called Beecham (is that correct?). We entered a bar and there was David Crosby… Very weird.
With respect, Bob.
Waarop ik antwoordde
Dear Mr. Dylan,
The white bearded man was Henk Scholte. He is a famous story-
teller and folksinger, in a band called Törf. The place is not Beecham, but Veendam, famous for its Jugendstil-houses. The name of the café was ‘t Aaierdoppie. It doesn’t exist anymore. The bartender who looks like a twin brother of David Crosby is Bé Wever.’
Een reactie posten
<< Home