Moeder en Zoon

Het Simplistisch Verbond, Koot en Bie, Keek op de Week, Krasse Knaren, wat is het lang geleden. De treurbuis zond vorige week een Krasse Knarren Kompilatie uit, vanwege het thema van de Boekenweek. Vanavond zagen we ze terug, op het hypermoderne hardeschijfopnameapparaat. En zie daar: er is geen dag voorbijgegaan, geen uur verstreken. Alles is als vanouds.

Moeder van Putten: We hebben altijd gezegd: als Frank veertig wordt mag hij niet meer in het grote bed.

Frank van Putten (zoon): Nee, ik krijg een eigen bed, want dinsdag word ik veertig!

Wim de Bie, verkleed als Frank van Putten, spuuglok over het voorhoofd, de tanden op elkaar, foute lange jas, grimast er gretig bij. Kees van Kooten, geruit rokje, rode slobkousjes, zwarte schoentjes, dribbelt de beddenwinkel binnen. Frank blijft alleen achter en wendt zich vertrouwelijk tot de camera:

En ik wil helemaal geen eenspersoonsbed. Ik wil een groot rond zilveren waterbed, waarop genoeg ruimte is voor drie lekkere blonde meiden, met grote ronde pronte konten, die het water laten klotsen als ik er een klap op geef omdat ik handen tekort kom.
En mijn moeder, die is er dan niet.
(Enigszins geschrokken:) Nee, ze is niet dood, maar ze is ergens logeren in het Harzgebergte.

Maar ja, ik heb geen drie blonde vriendinnen, ik heb niet eens één rooie vriendin. Ik heb alleen mijn moeder en daar ben ik voor behandeld.

Dat het na al die jaren nog fier overeind staat, niet alleen deze, maar eigenljk alle vertoonde scènes, is een klein wonder. Het bevestigt wat we toen al wisten: Koot en Bie is hors categorie.

Lees de passage met de grote ronde pronte konten nog eens: het is prachtige poëzie. Maar in het Harzgebergte, daar wordt het tijdloos.