Meneer Etten

Het is 1 september 1973. Mijn vader, directeur van een kleine Mavo-school in Emmen, is precies 25 jaar aan de school verbonden. Zijn collega's, die samen een zeer hecht team vormen, komen langs met bloemen. Heel veel bloemen. Ik ben dertien en ik maak er dia's van.

De enige die "U" zegt tegen mijn vader, en de enige tegen wie mijn vader "U" zegt, gaat als laatste weg. Het is meneer Etten, de conciërge. Met zijn vrouw poseert hij gewillig achter de heg, net zoals mijn ouders. Rechts mijn vader, met mijn moeder naast zich. De fotograaf mag best wat dichterbij komen.

Ik ging vaak met mijn vader mee naar school. In het weekeinde om alleen of met mijn vriend Karel Fidder in de gymzaal te spelen, of elkaar in de fietsenkelder achterna te zitten met het startpistool dat we uit het laatje van de gymleraar leenden. Mooie droge knallen die galmden in de lege onderaardse ruimte. Of in de avond, als mijn vader nog iets moest doen achter zijn design bureau uit de beginjaren zestig. Ik rommelde dan in de kaartencollectie van de aardrijkskundeleraar of speelde met de videorecorder in de aula.

Maar ik was er toch ook vaak wanneer meneer Etten er nog was. Ik vond meneer Etten leuk. Hij was de man die mij uitlegde waar die knallen vandaan kwamen, wanneer er met starfighters gevlogen werd boven Emmen. Dat gebeurde nog al eens. En hij trakteerde me in zijn centraal in de hal opgestelde huisje op lekkere dingen.

Naar verluidt was meneer Etten zeer op mijn vader gesteld. Ik vond dat heel normaal. Dat mijn vader alleen met respect over de conciërge sprak was net zo normaal. Ze vousvoyeerden elkaar. Dat is mooi. En het heeft ook iets verdrietigs.