Neil

I want to be an astronaut, and if I can't be an astronaut I want to be a busdriver

Mijn herinnering bleek niet helemaal adequaat, maar naar de inhoud klopt het. Het citaat is van de zeven-jarige Neil, één van de hoofdpersonen uit de onvolprezen documentaire serie van Michael Apted. De films volgen een aantal Engelse kinderen van hun zevende tot hun negenenveertigste, in zeven afleveringen. Sleutelfiguren zijn Tony en genoemde Neil.

Het wachten is op de ondergang van Neil. Veertien jaar geleden zat hij in een caravan ergens in Schotland depressief te zijn. Zeven jaar later was hij politicus geworden, in Hackney, in Londen.

Nu, op zijn 49ste, is hij verhuisd naar het Lake-District. Hij is nog steeds actief in de politiek, voor de Lib Dems. Neil is normaler dan ooit. Hij heeft zelfs een auto, geschonken door familie. De manier waarop hij hun onbaatzuchtigheid verwoordt is hartverwarmend.

Alles aan Neil is hartverwarmend. Toch heeft hij geen vriendin, al zou hij dat graag willen. Ik begrijp dat niet. Willemijn wel.

Neil zal nooit kinderen krijgen. Hij zegt: "Zelfs als de moeder van mijn kinderen de meest normale en stabiele vrouw ter wereld is zullen het toch mijn kinderen zijn, en dat betekent dat ze niet gelukkig kunnen worden."

Van 7-up via 14-up, en 28-up en zo verder tot 49-up, het gaat steeds over Engeland en standverschil. Maar eigenlijk gaat het over mens zijn. Over ellende en geluk. Over succes en mislukking. Over verwachting en ontgoocheling. Over Neil zijn.

Life is very complicated. And then ......

Nee, Neil blijft nog wel een tijd. Tot 84-up.

Minstens.