Op punten

"Die ga jij niet leuk vinden" zegt Frans, mijn onvolprezen videothecaris, als ik met de laatste film van Robert Redford aan de balie verschijn. "Ik vond hem best aardig" protesteert Barbara, mijn onvolprezen videothecaresse, "hij is alleen een beetje traag."

Ik zeg: "Traag, daar ben ik heel goed in." We zullen zien wie er gelijk krijgt.

Lions for lambs is een film met een bedoeling die bewust een beetje vaag gehouden wordt, alsof we aan het denken moeten worden gezet. En bij de aftiteling verschijnen de buttons: vote!

Goh, Robert, op wie moeten we dan stemmen vind je?

Nee, Lions for lambs moet het niet hebben van de subtiele inhoud. Kritisch-patriottisch Amerika schreeuwt uiteindelijk net zo onbeholpen als rechts-patriottisch Amerika, alleen wat minder vals.

Veel interessanter is de lege vorm die Redford zijn film geeft. Drie verhaallijnen die in parallelmontage getoond worden zonder dat de montage betekenisvol hoeft te worden. De verhaallijnen en ook de hier en daar noodzakelijke flash-backs zijn voornamelijk gevuld met talking heads, zo eenvoudig mogelijk in beeld gebracht.

Als we ons de film over een half jaar nog herinneren is het vooral vanwege de verhaalloze manier waarop het verhaal gebracht wordt. Na een kwartier had ik me allang verzoend met de gedachte dat de film waarschijnlijk nooit zou gaan beginnen. Na een half uur was er toch heel sluipend een film begonnen, zonder dat ik het had gemerkt. Traag ja. Ik houd daar wel van.

Maar wie krijgt er nu gelijk, de thecaris of de thecaresse?

Barbara, op punten.