Etui

Jaren geleden, in de eerste schoolweek, aan het eind van de eerste les in een verse brugklas, riep een klein blond meisje dat voor een belangrijk deel schuil ging achter een enorme schooltas vol boeken, schriften, geodriehoeken, hulpschriften, rekenmachines, passers, nakijkboeken, woordenboeken en boterhammen om hulp. Ik liep naar haar toe en vroeg wat ik voor haar kon betekenen. Ze zei: "Meneer, kunt u mijn tas dicht doen?"

Zo'n motiverend moment heb ik sindsdien nooit meer gehad. Maar ach, het betaalt, de uren zijn gunstig, de vakantie is best te doen, dus je blijft.

Maar vandaag was het moment weer terug. Ik was eigenlijk al met een soort van les aan de nieuwe brugklas begonnen toen het meisje met het brilletje vlak voor mijn bureau me haar etui toestak en vroeg: "Kunt u mijn etui openmaken?" Ik had haar eigenlijk terecht moeten wijzen omdat ze door me heen praatte, maar dat ging natuurlijk niet. Het was een heel klein meisje. Met een brilletje. Ik pakte het etui en praatte door over ruitjesschriften en geodriehoeken, ondertussen aan het etui frummelend. Het wilde niet open. Er zat geen treklipje aan de rits. Ik gaf het terug en oreerde door tegen de klas. Terwijl de andere kinderen mijn wijze woorden voor lief namen pakte het meisje met het brilletje een paperclip, vouwde deze open, schoof een uiteinde door het oogje waar het lipje hoort te zitten en trok de rits open. Tevreden pakte ze een potlood en een pen uit het etui, legde die voor zich op de bank en keek belangstellend op naar de grote man voor het bord.

Ik kan weer zeven jaar verder.