Smokkelaartje

Laurens legt de troepen uit hoe de strijd gevoerd gaat worden vanmiddag, maar de mannen trekken aan elkaars kledij. Lau zegt, als een ware gymgeneraal: "Mannen, onderbroeken kijken is vanavond."

We zijn in het bos en het spel werkt met speelkaarten. Die zijn rood of zwart en je moet ze oversmokkelen of juist afpakken en dan inleveren bij deze of gene, of nee, die aan de andere kant van het bos, of toch niet?

Als ook de slimste kindjes het snappen gaan we los. Ik voer bevel en zoek naar manieren om vals te spelen, maar Laurens heeft zijn spelletje behoorlijk dichtgetimmerd. De kinderen krijgen door hoe het moet en vragen gericht om een hoge of juist lage kaart. Ik zeg dat dat niet mag. "Ach meneer" zeggen ze, "dat doen we toch altijd op kamp. En u kon toch zo goed valsspelen!"

Ja, dat is waar. Maar tegen een dame als collega Romkes is er geen beginnen aan. Enthousiasme wint het makkelijk van luie doortraptheid. Ik word voor het eerst in mijn lange kampcarriere verpletterend verslagen.