Nachtgedachten

Als mijn Brabantse broer, die een tuin heeft ter grootte van een doorsnee waddeneiland, me een tuinstoel geeft omdat ik er meer plaats voor heb dan hij is er iets niet in orde. Vooral niet als zijn tuin het ene moment een natte kelderruimte is en het volgende moment een dakterras met uitzicht over een onbekende stad.

Het zelfde geldt voor een wielerwedstijd waar Willemijn de enige deelnemer is.

En toch: de NOS nam het serieus. Smeets introduceert haar, compleet met vermelding van lengte en gewicht, en dan ben ik opeens op het parcours. Door een dikke stenen poort rijdt Willemijn het beeld in, op een racefiets. De volgauto volgt. Dan zit ze naast de kant van de weg een boterham te eten. Ik vraag me af of dat handig is, maar ik weet niet of de wedstrijd beslist wordt op volgorde van binnenkomst of op tijd. In elk geval geeft het blijk van gevoel voor historie. De eerste tourrijders wilden nog wel eens een bordje snert nuttigen, in een café onderweg.

Dan is er opeens een klas die niet wil wat ik wil. Ik sta bij het bord en probeer me de namen van de grootste belhamels te herinneren. Die namen ga ik dan als een veredelde kleuterjuf op het bord schrijven. Nablijven! "Schiet nou maar op" roept de klas, "de bel gaat zo."