Biden

Toen ik acht was en een gigantische vervelende wijsneus was er een item in het journaal over protesterende studenten in Amsterdam. Er werd geweld gebruikt. Het ging over Vietnam, de demonstratie was tegen Lyndon Johnson. Ik zei, acht jaar oud: "de jeugd van tegenwoordig toch!" Er was iemand in huis om een klusje te doen, iemand die je ervoor betaalt. Mijn moeder zei dat ik niet zo raar moest doen. Ze schaamde zich voor me.

Ze had gelijk.

Johnson blijft een held. Er zijn er niet zoveel en meestal trekken ze aan het korste eind. Als het om verkiezingen gaat begint mijn herinnering met Gerald Ford. Hij verloor, tegen mijn zin.

Ronald Reagan won, tegen mijn zin. Twee keer. Maar met Carter en Mondale had ik niet zoveel.

George Herbert Walker Bush won, tegen mijn zin. Maar met Dukakis had ik niet zoveel.

William Jefferson Clinton won, maar met Clinton had ik niet zoveel. Ja, met Paul Tsongas en met Mario Cuomo en Joe Biden!

George Walker Bush won, tegen mijn zin. Maar met Albert Gore had ik niet zoveel.

George Walker Bush won opnieuw, tegen mijn zin. Met John Kerry, ja, daar had ik wat mee.

Met Obama ... Nou ja, wie dit blog enigszins volgt weet het wel.

Maar Joe Biden! Man oh man, ik sprong een gat in het plafond vanmorgen. En meteen komt de McCain campagne met een persbericht: "Biden was tijdens de primaries de meest uitgesproken criticus van Obama."

En dan niet snappen hoe positief dat is voor onze kandidaat.