Denkertje

“Moeten we het denkertje ook maken meneer?”

De vraag is onschuldig. Met moeten bedoelen ze mogen, want de verse brugklassers zijn even gezagsgetrouw als enthousiast. In een tweede klas betekent moeten iets anders, iets licht recalcitrants. Een tweede klas wil niets meer moeten. Een brugklas wil graag moeten, of liever nog, mogen. Moeten we het denkertje ook maken? Ja, je mag het denkertje ook maken.

In het wiskundeboek staan sommetjes. Wanneer je de uitleg begrijpt is het sommetje een manier om kennis eigen te maken. Of is het een vaardigheid? In de wiskunde gaat het dan meestal om algoritmes. Hier is het recept, bak jij maar een cake. Een legodoos met handleiding. Het is wat wiskunde zo prettig maakt: Van A ga je naar B en dan kom je vanzelf wel bij C. Zekerheid. Wiskunde.

Zekerheid. Een lijnstuk tussen twee roosterpunten in een rooster is één van de diagonalen van een rechthoek. Er staat een tekening bij. Op hoeveel manieren kan je de rechthoek afmaken? Eentje maar. Toch? Weet je het zeker?

Waar de sommetjes het algoritme trainen, het denken binnen de lijntjes, daagt het denkertje je uit om om buiten de lijntjes te kleuren. Wat? Oneindig? Wat is dat?

Is het de zekerheid die wiskunde zo prettig maakt? Ja, zeker is prettig. Maar het beste denkertje is niet alleen prettig maar vooral ook heel mooi. En verbazingwekkend.

“Mogen we het denkertje ook maken meneer?”