Rockford, Il

Bij de uitgang van het parkeerterrein wordt de weg versperd door grote opstaande stalen tanden. Een jongen van een jaar of dertig komt grijnzend op de auto af: "Dat is mijn eigen persoonlijke lievelingswagen die u daar mee wilt nemen." Ik kijk hem verbaasd aan: "deze rode, ik dacht dat jij een zwarte had." Heel even vonkt er iets in de ogen van de jongeman en ik begrijp onmiddellijk mijn vergissing. Ik beloof dat ik heel voorzichtig zal doen met zijn auto, of dat ik hem terugbreng op een dag dat hij niet werkt.

In de buitenwijken van Chicago kan je echt alle kanten op en het duurt dan ook even voor we de interstate richting Rockford hebben gevonden. We zijn nu echt in de US of A. Het dringt niet echt door. Gewoon voorsteden, bekend van radio en tv, gewoon autorijden. Ach, we zijn in Amerika, what else is new.

Waarschijnlijk dringt het morgen wel door. Het is ook en beetje raar allemaal, clockwise. Buiten begint het net donker te worden en in mijn biologische binnenste gaat de zon alweer op. Moe? Valt heel erg mee.

Morgen gaan we die Dodge eens fijn op zijn staart trappen, richting Iowa. Kijk hem daar nou tevreden staan, daar voor ons cheap the friemel motel. Zijn baas is natuurlijk the boss, maar deze gasten zijn ook wel ok.