Dood in Venetie

Michiel berichtte gisteravond dat hij aan de traagste film aller tijden is begonnen. Het moet van de juf. Ik wens hem sterkte: over vijf kwartier gebeurt er iets boeiends en daarna is het een uur of drie uitbollen tot het eind.

Visconti's "Dood in Venetie" is als pindakaas: soms vind je het lekker, maar eigenlijk is het afschuwelijk. Er gebeurt bijna niets. De film kan dan ook eigenlijk nergens over gaan dan over zichzelf, of over zijn maker. Visconti was van adel. Zijn rijke bezit stopte hij in grootse films die bijna allemaal het decadente stervensproces van een aristocratisch tijdperk verbeelden. En dat doet de regisseur werkelijk briljant.

Of het leuk is om naar te kijken, dat is een tweede. En ja, dat is het zeker. Nee, het is gruwelijk.