David Schnell

Op tafel in de lerarenkamer, vrijdagmiddag, de lessen deze week zijn geknipt en geschoren, op tafel ligt een nummer van Vrij Nederland. Ik blader er wat in rond en stuit op een foto van een schilderij van een zekere David Schnell. Nooit van gehoord. Het artikel bij de afbeelding vertelt waarom het schilderij net niet deugt. Het schijnt dat de schilder niet voorbij zijn schilderij kan kijken.

Juist ja.

Het articuleren van esthetische voorkeur of afkeur is nog moeilijker dan dat hele verven zelf. Ik laat het artikeltje lezen aan Nina en Lonneke, die toevallig in de buurt zijn. Het schilderij hangt in het Gem. Van school naar Gem, wat zal het zijn? Het is vierhonderd meter, hemelsbreed. Het is vrijdagmiddag. We gaan.

David Schnell maakt ruimte met perspectief en dat doet hij nogal overdreven. Nina noemt het decoratief. Het klinkt als een enge ziekte. Maar gaandeweg groeit het ons aan. In de kelder hangt een landschap met parketvloer. Nina en ik vinden het .... eehh, mooi? Lonneke wil na vier seconden kijken al zelfmoord plegen. Ze overdrijft. Het doek is dus goed.

Ik zit thuis op de bank, het is half tien, de schilderijen zijn al uren oud. Ze groeien nog steeds.