Roeringen

Mooi woord, ontroering. Er is roering en die wordt teniet gedaan. Je wordt er stil van.

Het drukste weekeinde sinds tijden begon met ontroering, op vrijdagavond. Bij haar afscheid van ons schooltje speechte Gerda de sterren van de hemel. Natuurlijk beheerst ze het formele spel van de taal als geen ander. Bewonderenswaardig. Maar aan het eind werden we er stil van.

Na een korte nacht, een lange reis, en een aangenaam samenzijn in het Scandinavisch dorp met heel veel schoonfamilie eindigden we gisteravond in de Oosterpoort te Groningen. André, mijn popgeweten, had me gewaarschuwd: wanneer jij in Groningen bent als Wilco daar speelt ben jij daarbij. Punt. Ja André.

Wilco speelde de sterren van de hemel. Wilco is geen band die liedjes speelt, Wilco produceert muziek. Die muziek is melodieus of hard. Als het hard is, is het knoerthard en zelfs dan is het nog steeds melodieus. Ik vond het helemaal geweldig. Uit Chicago, vandaar.

Na een paar uur slaap vond ik mijzelf vanochtend zeer vroeg opnieuw terug in een trein, naar de Kuip. alwaar Feyenoord zou worden afgedroogd door de aartsvijand. Maar de aartsvijand vergat te scoren en zo werd het aan het eind nog spannend. Zonder resultaat en eigenlijk was dat gewoon terecht. Maar er was roering, en hoe!

Op de terugweg rijden we traag over de Erasmusbrug. Op het trottoir loopt een groepje toeristen. Eentje heeft een wit mutsje op waarop in zwart borduursel de naam van de hoofdstad valt te lezen. Een twintiger in clubshirt beukt woedend op de plastic ramen van de tram. We hebben verloren. En we zijn dom.