Autoriteit en herinnering

Een slordige honderd jaar geleden schreef Otto Weber dat uit zijn studie van rabbijnse literatuur in de eeuwen voor Christus blijkt dat het thema van de goddelijke genade er geen enkele rol van betekenis speelt. Als Otto het zegt. Otto was een grote hoor.

Bijna een eeuw lang riepen theologen het hem na: in de rabbijnse literatuur ontbreekt het thema genade volledig. Otto dixit, het is waar.

In de jaren zeventig van de vorige eeuw zocht een Amerikaans theoloog genaamd Sanders naar de wortels van het denken van de apostel Paulus. Sanders deed iets raars. Hij ging die rabbijnen lezen. Had hij niet hoeven doen, had Otto al gedaan.

Wat denkt u? Inderdaad!

Het bovenstaande heb ik in de afgelopen decennia meermalen verteld wanneer het ging over geloof in autoriteit. Toen ik dit blogje begon geloofde ik dat het tenminste ongeveer waar was, omdat mijn herinnering aan de lectuur van Sanders' boek wel betrouwbaar zou zijn. Welnu, ik heb het maar even opgezocht. Om het verhaal mooier te maken heb ik, waarschijnlijk al in een heel vroeg stadium, de naam van de redelijk onbekende historicus Ferdinand Weber vervangen door de naam van Otto Weber, die onder theologen veel bekender is. Ik had er natuurlijk Max Weber van moeten maken, maar dat voor mijn onderbewustzwijn blijkbaar een brug te ver.