Kinderachtig

Alle vijfde klassers accepteren de mogelijkheid van The Matrix: wij zijn breinen aan draadjes. Of beter, ik ben een brein aan een draadje en ik krijg jullie er gratis bij. The Matrix is overigens een vervelende film.

Alle vijfde klassers accepteren de gedachte dat een droom net echt is. Ik verbaas me over zoveel stelligheid. Geeft een droom haar identiteit niet prijs door de verstoorde logica van tijd en plaats? Weten wij dat we dromen als we dromen? Misschien niet bewust, maar de werkelijkheidsbeleving is toch echt anders. Maar dat kan wakkere reflectie zijn.

Ik word hartelijk uitgelachen als ik vertel dat ik vroeger droomde dat ik op zolder een mooie postzegelverzameling vond. Eenmaal wakker was hij weg.

Hoe kan het dat de vorige zin taalkundig niet helemaal deugt en toch precies klopt?