Rothko Chapel (1)

Angstvallig heb ik tot nog toe vermeden om te schrijven over het tweede van de drie plekken op onze reis door de VS die, om met Michelin te spreken, de reis waard zijn. De eerste is het landschap van Utah, vooral Monument Valley, het derde is de stad Chicago. Over de tweede iets zinnigs zeggen is moeilijk.

Het gebouw is een betonnen doos met een achthoekig grondvlak. De grote zware deur geeft toegang tot een kleine hal waar de informatiebalie staat. De toegang is gratis. Staande voor de balie kan je linksaf of rechtsaf. We gaan links en betreden de kale ruimte. Omdat het buiten regent komt er weinig licht door het dak. De schilderijen lijken zwart, puur zwart. Ze zijn groot, grofweg anderhalf of iets meer bij twee of zelfs drie meter. Tussen de twee ingangen hangt een doek dat je nog als colorfield-painting zou kunnen opvatten. Langs beide zijkanten wordt de toon donkerder. Tegenover de ingang hangt een drieluik dat hermetisch zwart lijkt, maar het niet is.

De fascinatie neemt toe wanneer het buiten lichter wordt. Er komt tekening in al dat donker. Het is duidelijk dat we aan het eind staan van een ontwikkeling. Wat we zien is een extreem. Vanaf hier is er alleen een weg terug, verder gaat niet meer. Mark Rothko pleegde na het voltooien van de doeken in Rothko Chapel zelfmoord.