Duits requiem

De buurvrouw komt langs met een handgeschreven briefje. Wat er in staat weet ik niet, want ze neemt het weer mee naar huis. Ze vertelt dat ze dertig is geworden. Het briefje is een excuus vooraf. Ze zullen proberen om een beetje zachtjes te doen. Ze zit er een beetje mee, niet met de stampende bassen waarop we getrakteerd gaan worden, maar met die leeftijd. Ik lach haar voorzichtig uit en zeg dat ze jong is geworden. En de herrie? Ach, als je er van tevoren excuses voor krijgt is het allemaal best te verdragen.

En dus zitten we braaf te verdragen. Het is een onbedaarlijke teringherrie, pardon my french. Prehistorische driften elektrisch versterkt. De kopjes rammelen op tafel. Ik overdrijf. Maar ik overdrijf niet.

Ter compensatie zet ik heel hard Brahms op de koptelefoon. Ein Deutsches Requiem. Dat moet hard en het zit ook nog eens lekker vol met staccato ritme, zeker voor een klassiek werk. Nee, Brahms kan de oergeluiden van hiernaast niet wegdrukken. Maar opnemen lukt wel.

Brahms rules. Brahms heeft nog nooit een noot fout geschreven. Gaat ook niet meer lukken.