Pickpocket

We draaien Bresson. De meest toegankelijke: Pickpocket, uit 1959. Het plot laat zich zeer kort samenvatten: De hoofdpersoon bekwaamt zich in het zakkenrollen. Later wordt hij betrapt. Hij is bevrijd.

Het gaat bij Bresson nooit om het plot. Bresson is een schilder. Hij gebruikt gefotografeerde stukjes werkelijkheid en schildert er een tafereel mee in de tijd. Een verhaal, akkoord, maar vraag niet waar het verhaal toe doet. Het verhaal is niet het meest interessante in een film van Bresson.

De stijl, de strengheid, het minimale gebruik van dramatische middelen, het is allemaal veel interessanter dan het plot. Wil Bresson ons dan niets vertellen? Misschien wel, maar we weten niet precies wat. En precies dat maakt hem tot één van de allergrootsten. Zoals Susan Sontag schrijft in haar beroemde 'Against Interpretation': We hebben geen hermeneutiek van de kunst nodig, maar een erotiek.

Alp, medecomplottant van het eerste uur, ziet zijn eerste Bresson en verkeert in totale verwarring. Dat hele verhaal over die zakkenroller interesseert hem halverwege al geen moer meer. Wat is dit voor film? Ik wil er in, maar hij laat me niet binnen. Frustrerend. Alp wil meer Bresson.

Alp heeft het virus te pakken. Mooi! De besmetting kan me niet groot genoeg.