Sunterkloas

Een jaar of wat geleden bekwaamde mijn zus zich in de Groningse taal en letterkunde. Een schrijfopdracht leverde de volgende mooie tekst op. Het 'noakomertje' en 'lutje bruir' in het verhaal ben ik.

Mien opa het aalderwegens waarkt: op börg in Wedde as koujong (wie as klaainkinder zeden: mien opa het cowboy west), in t veen as massinist op lokemebiel, in Veendam, eerst bie stalhoalderij as koetsier en loater as conciërge van ambachtschool. En op zien olle dag in schouwinkel in Emmen as Sunterkloas.

Wie haaren tuus een noakamertje en dou dij drij, vaar joare was ging mien moe mit hom noar schouwinkel om Sunterkloas te zain. Ik ging mit vanzulf, ik was een joar of vattien, en ik wol zain hou mien lutje bruir bie Sunterkloas op knij zat en gain flaauw idee haar dat t zien aigen opa was.

Dou e vief joar old was zee mien opa tegen mien moe: nou most hom nait meer mitnemen, mie dunkt hai zugt nou dat ik t bin. Mor mien lutje bruir leufde nog en mien pa en moe wollen toch een Sunterkloas veur hom, televisie haren wie ja nog nait.

Dou hebben ze buurman, dij wie oom Jan nuimden,vroagt om bie ons tuus veur Sunterkloas te speulen.

Ik zai t nog veur mie. Der wordt hail haard aan deure belt. Mien pa gaait deure open doun en mien lutje bruir zit stokstief op baanke. Doar komt Sunterkloas koamer in. Hai het n meroakels mooie board, ik kin hoast nait zain dat buurman is.

Mien lutje bruir kiekt noar hom, glidt van baanke òf en zegt: dat is Sunterkloas nait, dat is oom Jan.

(Tineke Blaakmeer)