Buitenland

Zoals vele jongetjes ben ik een verwoed verzamelaar van buitenlanden. Soms droom ik dat ik op een drielandenpunt sta en zomaar, door een wandeling van nauwelijks een meter, twee nieuwe landen aan mijn collectie kan toevoegen. Dromen. Liechtenstein heb ik al heel lang. Een jaar of wat geleden kon ik Portugal en Spanje toevoegen aan het lijstje van onderworpen naties, dit voorjaar volgde Turkije, en nu is er dan Polen. We passeren de grens in het donker. Dat neemt wel wat tijd in beslag. Dwars over de weg staat een dranghek. Na een minuut of twee wachten verschijnt het groen van de Duitse beambte. Een oudere man, niet onwelwillend, die het hek half opschuift zodat we er nog steeds niet door kunnen. Daniël, onze gastheer die ons van vliegveld Tegel in Berlijn heeft opgehaald, legt uit dat er twee bureaucraten nodig zijn om een grensovergang te bewerkstelligen. Na zes minuten grijnst de Duitse douanier naar de buschauffeur en haalt zijn schouders op. Vier minuten later verschijnt een mooie Poolse jongeman. Samen met de Duitser wandelt hij door de bus. De paspoorten blijken in orde en het hek wordt nu echt aan de kant gezet. We rijden Polen binnen. Ik heb er geen enkele gedachte of emotie bij totdat het eerste verkeersbord zich aan dient. Het Duitse blauw blijkt veranderd in Pools groen, maar wat belangrijker is, de Polen hebben een merkwaardig lettertype. Een schreefloze letter die desalniettemin een schrijfletter lijkt. Ik vind het meteen mooi.. Waarschijnlijk zou ik alles mooi hebben gevonden, zolang het maar duidelijk afwijkt van wat vooraf ging. Een nieuw buitenland!