Gdansk

"Ik vind er al niks meer aan" zegt Joke voordat we de oude stad binnenrijden. De gids, een mooie, oudere, enigszins verlegen dame, heeft zojuist verteld dat Gdansk na de oorlog voor 90% in puin lag, en dat het geheel door Poolse restaurateurs steen voor steen opnieuw is opgebouwd. Ik snap Joke's hartekreet, maar we krijgen ongelijk. Mijn godje, wat krijgen wij ongelijk. Gdansk is een weergaloos mooie stad. Nergens in het oude centrum krijg je de indruk dat je door een reconstructie loopt. Het onderscheid tussen behouden en gereconstrueerd is onzichtbaar. Door de gouden poort lopen we Dluga Targ op, de lange weg. In de verte schemert de Groene Poort, waar Lech Walensa werkt. Op twee-derde verbreedt de weg zich en ontstaat een plein dat geen plein is. Eenmaal door de Groene Poort ontvouwt zich de haven. Op een eiland aan de rechterhand staan de graanpakhuizen, helemaal opnieuw gebouwd in de vorige eeuw. Terug in het centrum lopen we door de Mariastraat. Het straatje, meer is het niet, grenst zo dicht aan kitsch als maar mogelijk is. Vooral de sneeuw maakt het overweldigend fraai. Het doet me denken aan New York, waar ik nooit geweest ben. Gdansk is een mengeling van Amsterdam en Kopenhagen, maar dan met kleur. Hoe zou het er hier in de zomer uitzien, zonder sneeuw en met toeristen? Dit moet Willemijn zien. Volgend jaar in de meivakantie.