The Queen

Het eerste half uur van Stephen Frears 'The Queen' liet me nogal onverschillig; gewoontjes, beetje saai, uit op goedkope glimlachjes, meer tv dan bioscoop. En die archiefbeelden van Diana, gaap gaap. Dan volgt de overgang van karikatuur naar karakter, zoals Philip French schreef in 'The Guardian', en blijkt de weinig dramatische, gewone benadering van het moeizame conflict tussen queen en prime-minister zich uit te betalen. Dit zijn echte mensen die tegen de verdrukking in nader tot elkaar moeten komen. Elisabeth verzet zich in stilte tegen haar omgeving en komt tot de onvermijdelijke conclusie dat ze moet doen wat Blair van haar vraagt. Blair op zijn beurt valt opeens uit tegen zijn kompaan Alistair Campbell als die de koningin belachelijk maakt. De koningin buigt voor de wil van haar prime-minister, en houdt een toespraak voor live-tv. "Ze meent er geen woord van" zegt Cherie Blair, maar Tony vindt het geweldig wat de koningin doet, en dat is niet omdat ze doet wat hij van haar vroeg. Aan het slot herstelt Elisabeth de verhoudingen door Blair, die blijmoedig babbelt over het verdreven conflict, ijzig te wijzen op het verschil tussen nederigheid en vernedering. En dan maakt ze het goed door met hem in de paleistuin te gaan wandelen.
Het mooiste is dat beide partijen er sympathieker uitkomen. Ook dat is alleen mogelijk door de weinig dramatische huiskamerbenadering. Maar het is ook het resultaat van twee uitzonderlijk goede acteerprestaties. Michael Sheen als Tony Blair is voortreffelijk, al lijkt hij net teveel en daardoor net te weinig op de echte Blair. Helen Mirren als 'the queen' is meteen helemaal goed; acteren met een blik, een oogopslag, een manier van lopen. Die gaat morgenavond de oscar voor de beste vrouwelijke hoofdrol winnen, of ik eet mijn Feyenoordpetje op. En, als ze die nog niet heeft, een 'knighthood' verdient ze sowieso, want als ze ergens blij moeten zijn met deze film, dan is het wel op Buckingham Palace.