Pasta Company

Het is vandaag precies twee jaar geleden dat Willemijns vader overleed. We nemen zijn vriendin maar mee uit eten, je moet er toch iets mee. Mijn schoonvader was een bedachtzaam en beminnelijk mens, van wie ik één keer op mijn donder heb gehad. Hij zat in zijn groteske zwarte rolstoel in de treurigste conversatiezaal van Den Haag te lijden aan de gevolgen van zijn herseninfarct. De zaal bevond zich in de kelder van het verpleeghuis, waar de hopeloze gevallen werden weggestopt. Het stonk er. Dante. We spraken, hij praatte toen nog, ergens over en hij kon zich iets opeens niet meer herinneren. Ik zei dat ik dat ook wel vaak had, dat ik me iets niet kon herinneren. Hij keek me aan en zei, zijn stem nauwelijks merkbaar verbolgen: "Nee, dat heb jij niet."