Nou, bedankt!

Bij het binnenrijden van de wijk Marlot pakken zwarte wolken zich samen boven het oude tennispark. We zijn nog maar net aan het inspelen als vlakbij de eerste bliksemschicht een verticale blauwe streep door het donker van de lucht trekt. Naar binnen! We hobbelen zo snel als dat gaat met armen vol lesattributen richting de hal. De tennishal van Marlot is de oudste van Nederland. Het park wordt bestierd door de 83 jaar oude heer van Meegeren, die vlak na de oorlog acht keer op Wimbledon uitkwam en in de oorlog voor de RAF gevlogen heeft. Dat Bernard von L.B. op Marlot wel eens een balletje sloeg spreekt dus vanzelf.
Binnen is het broeierig en het licht is raar. Het dwingt me om meer dan buiten op het gravel constant naar de bal te kijken, en ik tennis daardoor beter dan ooit. Aan het eind van de les spelen we een paar games, en ik sla in twee opslagbeurten vier aces. Kan ik hier mijn beroep nog van maken? Vanmiddag ben ik een prutser met geluk. Dat is zo leuk dat ik me vertwijfeld afvraag waarom een mens moet werken voor zijn geld. Onderweg naar huis bedenk ik de oplossing: als alle Afrikanen mij elke maand tien eurocent overmaken kan ik de rest van mijn leven doen waar ik zin in heb. Maar dat doen ze niet, daar zijn ze te zuinig voor. Dus gaat morgen om zeven uur de wekker. Nou Afrika, bedankt!