Le Corbusier

In het NAI te Rotterdam is een tentoonstelling gewijd aan het werk van Le Corbusier. Naast prachtige grote maquettes viel me vooral de beeldende kunst op. Wat aardig, dacht ik eerst nog, ze hebben er wat contemporaine kunst tussen gehangen. Maar nee, het is allemaal van de meester zelf, en bepaald niet slecht. Druk baasje!

Maar het mooiste is het project dat de architect ontwierp voor het nabij Saint Etienne gelegen dorpje Firminy. Ik kende de kerk in Ronchamp, maar dit niet, waarschijnlijk omdat het pas vorig jaar voltooid is, ruim veertig jaar na de dood van Le Corbusier. Het project omvat naast enkele gebouwen en een sportcomplex de Église Saint-Pierre, een geheel uit ruw beton opgetrokken kaboutermuts met verschillende gaten in het dak. Door de openingen stroomt licht door de grote eveneens brutalistische kerkruimte (klik op de titel voor meer foto's). Het NAI toont een tweetal prachtige maquettes, waarvan er één is opengewerkt. Het resultaat is verbluffend, in de meest letterlijke zin van het woord: het ontneemt de neiging om antwoord te geven. Stilte. Je zou er gelovig van worden.
Toen ik eerste jaars student theologie was gingen we op excursie door het land langs verschillende kerkgebouwen. Mijn jaargenoten vielen als een blok voor een met veel hout beklede kerk in Nieuwegein. Klein maar fijn. Het moet er tijdens vieringen een gekwetter van je welste zijn, zo gezellig is het. Ik vond het een ernstig, ja bijna ketters misverstand. Mij was de Le Corbusier-achtige Thomaskerk in Amsterdam-Zuid veel liever: een grote kale ruimte van onbewerkt beton. Hoe ontmoet je het heilige? In stilte. God is 'tremendum et fascinosum'. God is verbluffend. God is niet gezellig.