Do the right thing

De hele week op stap met gasten uit Polen. Gasten van een jaar of vijftien. Na de oerhollandse door onze leerlingen zelf gebakken pannekoeken (sic!) op school draaide ik Spike Lee's meesterwerk "Do the right thing". Dat pubers van tegenwoordig geen enkel respect hebben voor film, daar word ik altijd een beetje agressief van, maar het is verklaar- en voorspelbaar. De film is aan de lange kant en in het midden misschien een beetje traag voor de puberoogjes van tegenwoordig. Dat is wellicht het grootste probleem: we (lees: ze) zijn zo bedorven door het tempo van de hedendaagse populaire beeldcultuur, dat het ritme van een film niet meer op waarde te schatten is.
Maar het voorgaande is allemaal marginaal als je het vergelijkt met de reactie van de Poolse jongens op de film. Als het eerste zwarte personage in beeld verschijnt klinkt er vanaf de achterste rij een zacht gesis. Ik meen onmiddellijk te weten wat het betekent: gas. Gesis van gas. Polen. Juist ja.
Wat moet je daar nu mee? Op de fiets naar huis bedacht ik dat ze ongelofelijk op hun donder moeten hebben. Dat ik morgen tegen ze moet zeggen dat er maar twee mogelijkheden zijn: ofwel ze zijn tot op het bot verdorven (quod non) ofwel ze zijn ongelofelijk dom. Kies zelf maar. Maar tussen droom en daad staan vormen van beleefdheid in de weg, en bovendien is het waarschijnlijk niet erg slim om het zo te doen. Ik ga ze maar eens vragen wat ze van de film vonden, om dan uiteindelijk de vraag te stellen wat dat gesis betekent. De vreselijke vloeken slik ik maar in.