Van het front

Vanochtend, niet heel vroeg, met de krant aan de grote tafel. Achter mijn rug klinkt opeens luidkeels geschreeuw. In de tuin loopt de poes, de praatpoes die altijd miauwt als hij de tuin betreedt en op ons groeten ("dag poes, ben je daar weer") ook keurig antwoord geeft. Twee eksters springvliegen om hem heen, hoppend van tak naar grond, van grond naar tuinstoel, van stoel naar schuurdak. De kat staat voornamelijk stil, doet of hij de eksters niet ziet, neemt dan een paar hele langzame voorzichtige stappen, en staat weer stil. Dat duurt, onder hels kabaal van de eksters. Na een paar minuten, waarin de kat zich anderhalve meter richting het oerwoud achterin de tuin heeft verplaatst, is er opeens wilde actie: de kat schiet naar voren en de eksters storten zich op hem. De kat klauwt in de lucht en druipt dan af. Nu zie ik opeens een derde zwart-witte gestalte die dekking zoekt tussen het groen. De kat geeft het op en verdwijnt over de muur naar de tuin van de buren. De eksters zetten zich op het schuurdak om hem in de gaten te houden. Het geschreeuw gaat gewoon door.

Vanmiddag zitten er op het grind halverwege de tuin twee nog bijna staartloze jonge eksters. Het nest waar ze zijn uitgevallen bevindt zich een meter of zes boven hun hoofd. De ouders zijn in geen velden of wegen te bekennen. Wat te doen? Vorig jaar heb ik mezelf beloofd nooit meer een vogel naar de opvang te brengen. De duif die we uit de klauwen hadden gered werd in het vogelopvanghuis begroet alsof hij het laatste exemplaar van een zeldzame soort was. De dame van de opvang sprak ons streng toe: altijd die rotkatten met hun verderfelijke instinct en dat die baasjes ze niet binnenhouden en dat het een schande was. Al goed, dat was dus de laatste keer. Laat ze die vliegende ratten maar gewoon oppeuzelen.
Maar ja, daar zitten twee vooralsnog onschuldige jonge eksters. Als we een paar stappen in hun richting doen fladderen ze weg in het struweel. Je zou eigenlijk een schepnet moeten hebben met een lange stok. En dan? Terug in het nest? Geen denken aan. Opnieuw naar de opvang? Nee!

Aan het eind van de middag is opeens het gekrijs weer terug. De kat wandelt opnieuw uiterst langzaam door de tuin. De eksters herhalen hun stunt van vanochtend. Eentje waagt zich zo dicht bij de kat dat hij hem in zijn staart zou kunnen pikken. De kat is de baas maar lijkt banger dan de vogels en druipt uiteindelijk opnieuw af. Hoe lang gaat dit spelletje nog door? De kat heeft geduld, en ooit moet de adrenaline de eksterouders toch teveel worden.
Vanavond zijn we niet thuis, en als we terugkeren is het stil en donker in de tuin. Is de strijd al beslist? Wie moet er eigenlijk winnen? Eksters zijn hele mooie maar ook vervelende vogels en er zijn er veel van. De poes is aandoenelijk, met zijn twijfel tussen instinct en een totaal gebrek aan honger. Ik ben voorzichtig voor de eksters, vanwege hun paniek. Menselijk, al te menselijk, dat kiezen voor de zwakste. Als het vannacht maar wordt opgelost. Ik hoef het niet te weten.