Drop

Emmen, zaterdagmiddag. Een nijpend gebrek aan schone onderbroeken drijft me naar de Zeeman in winkelcentrum Angelslo. Mooie naam, bos van de engelen, maar aan de plaatselijke bevolking is weinig verhevens. Hier hoor je het Zuid-Oost Drents in zijn meest ruwe vorm. Hier wonen de afstammelingen van de veenarbeiders, zelf werkzaam, als ze geluk hebben, op het grote industrieterrein waar ik lang geleden van mijn vader heb leren autorijden. Als klein jongetje, 's avonds in bed, luisterde ik naar het zoemen van de Aku, tegenwoordig Enka genaamd. Het proletariaat fietste door onze straat op weg naar de nachtploeg. Het was dichtbij en heel ver weg, want onze huizen waren wit in ruim groen.
Bij de Blokker staan bakken met dvd's, tien voor vijf euro. Als ze het weggeven wil ik het wel hebben. Voor me bij de kassa staan twee kleine meisjes. Als de kassiere ze wil helpen blijken ze niets te willen kopen. Ze stonden daar alleen een beetje. Met allebei een ingepakt cadeautje in de hand, blijkbaar elders aangeschaft.
Op de weg terug naar de serviceflat waar mijn moeder woont haal ik ze in. De oudste, een meisje met een open gezicht en één ernstig loensend oog, zegt: "Dag meneer. Wij hebben cadeautjes gekocht voor mama." Ik toon enthousiasme en informeer wat ze hebben gekocht. Drop, ze hebben drop gekocht. Nee, dat je daar niet teveel van moet eten weten ze wel, dan krijg je buikpijn. Op mijn vraag of ze ook gaat controleren of haar moeder er niet teveel tegelijk van gaat snoepen antwoordt het meisje bevestigend. Mama mag drie dropjes per dag, niet meer. "Ik kan wel een week zonder drop," zegt het kleinste meisje, "nee, wel een maand!" Ik ook, ik houd niet van drop, maar dat zeg ik natuurlijk niet. Bij de flat sla ik rechtsaf, de meisjes moeten nog verder. "Dag dames." "Dag meneer."