Mark Rothko

Vanavond op een kort thuisbezoekje bij de ouders van een mentorleerling. Bij binnenkomst valt onmiddellijk een prachtige Rothko reproductie op. "We zoeken nog naar een echte", zegt vader met een subtiel glimlachje. Tja. Een echte Rothko, daar moet je ver voor reizen. Twee keer heb ik het gedaan, de eerste keer in één dag op en neer van Groningen naar Keulen en later met Willemijn naar Parijs. Speciaal voor Rothko. Op de inmiddels hopeloos vergeelde reproductie (zie afbeelding) die jaren lang in grote glorie boven onze bank hing reageerde ooit een bezoeker met de even klassieke als afgezaagde opmerking dat zijn nichtje van drie dat ook kon. Ontheffing van het stemrecht zou ik zeggen, voor onbepaalde tijd.
De reproductie van Rothko zegt overigens weinig. Hoe subtiel die grote kleurvlakken loskomen van de ondergrond en hoe de ondergrond toch doorschemert in de zwevende vlakken, in de afbeelding gaat het verloren. Het geldt voor alle goede schilderijen, maar voor Rothko in het bijzonder: de reproductie bevat geen fractie van de zeggingskracht van het origineel. En toch zoeken we nog naar een nieuwe Rothko voor aan de muur, bij gebrek aan beter.
Terwijl ik via Google een afbeelding van de vanavond vertoonde Rothko probeer te vinden struikel ik over iets afschuwelijks: landschapsfoto's die door de makers expliciet worden vergeleken met de schilderijen:








Los van het feit dat dit behoorlijk saaie foto's zijn, de vergelijking met Rothko is schunnig. Ontheffing van het stemrecht voldoet niet meer. Hier past detentie. En lijfstraf.