Applaus in 3A

Een merkwaardige gebeurtenis vandaag in 3A. Ik begon de bijeenkomst met het voorlezen uit het boekje van Dorien Pessers over haar optreden in Buitenhof. Ze gaat daar in op het adagium 'regels zijn regels', zoals dat door Verdonk werd gehanteerd in de paspoortkwestie rond Ayaan Hirsi Ali. De passage die ik voorlas gaat over een Canadese oorlogsveteraan die na een bijeenkomst in Wageningen per ongeluk in de trein naar Haarlem terecht komt in plaats van in de trein naar Arnhem. Als de conducteur daar achter komt brengt hij de tachtig-jarige bevrijder een nieuw treinkaartje alsmede een boete in rekening. Regels zijn regels. Wat volgt las ik met verve voor; Pessers betoogt dat de conducteur op het volgende station een gratis taxi naar Arnhem had moeten regelen voor de oude Canadees. Dat is fatsoen.
De klas reageerde op het verhaal met applaus, en dat applaus was voor zeker tien seconden naturel, gemeend en zonder ironie. Maar daarna hield het, op instigatie van een drietal jongetjes, aan. En hield aan. En aan. Ik probeerde de klas met armgebaren te laten stoppen. Praten had geen zin, daarvoor was het geklap te luid. Het hielp niet. Daarna klapte ik mee, en hield abrupt op. De klas klapte door. van de stoutste tot de braafste breed grijnzend. Er restte niets anders dan het machtswoord; ik schreef op het bord: 'de les begint als het applaus is afgelopen en duurt vijftig minuten.' Dat kon, want na de les volgde een pauze van een kwartier. De klas hield onmiddellijk op met klappen. Ik zei, de tekst uitvegend, "nou, laten we dat dan maar niet doen", en begon een verder prettige les.
Interessant. Wat de klas waarneemt is dat de leraar wint. Ze hadden, in mijn geval (mag ik zonder arrogantie zeggen), niet anders verwacht. Niets aan de hand dus. Maar de docent, in casu ik zelvers, baalt er toch van. Waarvan? Dat het machtswoord nodig was in zo'n gezeglijke klas. Het is het drama van de docent die gewoon alles altijd leuk wil doen. Nou ja, drama, doe normaal Blaak!