Bloemkool en Macaroni

Aardappels met bloemkool. Wat voor vlees er bij was, geen flauw idee. Maar de bloemkool had een kaassausje. En ik was twaalf. Of dertien. Aardappels met bloemkool. Met vette jus en een kaassausje. Eten bij je moeder. Man oh man!
Later, wanneer het feest was, maakte mijn moeder toastjes met ei en champignons. Als voorgerecht. De toast was een halve centimeter dik en krokant, het ei lilde nog, de champignons waren precies goed.
En als er geen feest was, maar wel drukte in huis, dan maakte ze nasi. Er gingen gedroogde fruitjes in en eindeloos gesudderde magere varkenslappen. En de 'Improba' kruiden van Albert Heijn werden gezeefd, want anders was het te heet. De enorme pan kwam op tafel. Mijn broer Sirtjo at de helft, en wij verdeelden de rest. Ik overdrijf.
Maar het allerlekkerst was de macaroni. Mijn moeder heeft een jaar of twee, drie een pan macaroni gemaakt van ... ja van wat? Van onbegrijpelijke kwaliteit. Een paar jaar maar. Mijn broers en mijn zus waren het huis uit en weten van niks. Het was voor mijn vader en mij. De macaroni was hors categorie. Ik heb haar er nog wel eens naar gevraagd, later. Hoe deed je dat? Wat? De macaroni! Ze kon het zich niet herinneren.