Wolfsburg

De man in de klassieke NSU Ro 80 (met wankelmotor) telefoneert met zijn vriendin. Het is gedoe, gescheld en getier. Zij hangt boos op. Hij flikkert de telefoon terug in de houder, maar het ding valt op de grond. Het kost enige moeite de telefoon op te rapen. Terwijl het lukt rijdt de man terloops een jongetje van een jaar of tien van zijn fiets. De provinciale weg waar de auto staat en de fiets ligt is totaal verlaten. Op het asfalt ligt een jongetje. Zijn ogen zijn open, maar dat kan de man niet zien. De man aarzelt. En de man rijdt door.
'Wolfsburg' van de Duitse regisseur Christian Petzold gebruikt geen woord teveel. Het is het soort film waarin we de interne monologen bijna kunnen horen. Wat gezegd wordt is maar een fragment van wat er omgaat in al die hoofden, en wij kijken dwars door de hoofden heen. Wat er gebeurt is interessant en spannend, en tegelijkertijd doet het er niet toe dat het spannend is. Een bijna zwijgende film, zwijgend en buitengewoon welsprekend. Ging dat zien.