Spoorbomen en ander ongemak

Als jongetje bracht ik nogal wat tijd door op het station. Er was een muur met luikjes waarachter lauwe kroketten schuilgingen. Soms had ik een kwartje.
Maar het hoogtepunt van het stationsvertier was het moment vlak voor de trein arriveerde. We hadden één trein, die naar mijn gevoel uit Coevorden kwam. Hoewel ik een broer had in Amsterdam was Zwolle wel erg ver weg. De komst van de trein werd aangekondigd door de man in uniform die uit zijn hok tevoorschijn kwam, naar de grote metalen bedieningspanelen die op het perron stonden liep, en de machinerie in werking zette. Hij plaatste stangen schuin, of juist rechtop, en hij draaide aan een groot wiel. Bellen gingen af, en vijftig meter verder daalden de spoorbomen over de Boslaan zuchtend naar beneden, tot het hek onder de boom over de straat schraapte. Nu kwam de trein, maar hij ging nog even schuil achter de bocht bij de dierentuin.
Ik moest er vanmiddag aan denken toen ik over de Laan van Meerdervoort linksaf de Laan van Eik en Duinen insloeg. Op de fiets doe je dat door over het tramspoor voor te sorteren. Daar rijden geen auto's en je hoeft je dan van de rood-licht-situatie niet al te veel meer aan te trekken. Vanmiddag gingen bij het bereiken van het kruispunt de bellen af en de waarschuwingslichten aan: "Pas op! Er komt een tram aan!" Ik keek voor me, ik keek achter me, in de verste verte geen tram te bekennen. Opeens wist ik het: de man in uniform die de machinerie in werking zette, dat was ik, op mijn Gazelle. Over een contact gereden. Sorry!