(Hand)bagage

Als er met bagage gesmeten moet worden is Jaap Bannink niet ver weg. Vannacht was hij zo aardig om me te helpen bij het zoeken naar mijn paspoort. Ik had nog helemaal niet gezien dat hij ook in het vliegtuig zat.
Misschien is er wel een verklaring voor, voor dat nachtelijke gevlieg. Of eigenlijk, voor het mislukken van het gevlieg. Gisternacht haalde ik mensen op van Schiphol. Ik was op de fiets en bleek opeens bezig met inchecken. "De fiets is handbagage," zei ik tegen de grondstewardess, "ik zet hem wel in het gangpad." Dat vond ze goed. Mijn fiets kreeg een labeltje en ik mocht doorlopen. Later herinnerde ik me dat ik niet ging vliegen, maar afhalen. Wat moest ik nu met de boarding card doen? Verkopen? Nee, die dingen staan op naam, dus dat kon niet.
Vannacht wilde het toestel waarin we zaten opstijgen vanaf een provinciale weg met druk verkeer. De piloot zat achter te trage auto's, maar als hij wilde inhalen kwam er een tegenligger, of ging er iemand anders voor ons inhalen. We keken door de raampjes naar buiten en vroegen ons af wanneer de vleugeltippen dingen langs de weg of medeweggebruikers zouden gaan raken, maar dat gebeurde niet. Terwijl de piloot nog steeds probeerde in te halen kwamen we door een klein dorpje met een groot kruispunt. De dienstdoende agent wees de piloot resoluut aan de kant. Deze parkeerde het vliegtuig op een pleintje. En toen de agenten, er waren er opeens twee, binnenkwamen wilden ze van iedereen een paspoort zien. Dat vond ik vreemd en vervelend, want mijn paspoort zat in het bagageruim. Toen ik dat eindelijk gevonden had was Jaap Bannink al bezig de bagage naar buiten te gooien. Even later zat iedereen buiten op het pleintje tussen de koffers. Ik riep dat ze ons nu toch echt een ticket moesten geven naar welke bestemming we maar wilden. "Doe niet zo raar" zei Willemijn, "We gingen toch naar Portugal? Nou, dan krijgen we een ticket naar Portugal."