Geuren van regen

De geur van regen deed me vanmiddag aan Hemingway denken. Dat is een rare kronkel, en ter verdediging kan ik gelukkig zeggen dat er mooie semi-poëtische gedachten aan vooraf gingen. De regen kwam onverwachts. Ik stapte door de draaideur van het winkelcentrum naar buiten en daar was het. Regen. Of beter: er was een nat zadel. En gelijktijdig, of misschien zelfs iets eerder, was er voor het eerst dit jaar de vreemde en vertrouwde geur van regen wanneer het niet koud is. De winter is definitief voorbij.

En toen dacht ik aan Hemingway. Niet aan André Brink, wat ook wel erudiet zou zijn geweest: Geruchten van regen is de mooiste boektitel die je kan verzinnen. Ook niet aan T.S. Eliot, nog erudietiger:

Summer surprised us, coming over the Starnbergersee
With a shower of rain;

Nee, ik dacht aan Hemingway. Ernest Hemingway is de held van mijn puberteit. Ik las alles wat er van de man verkrijgbaar was. Op een Frans strandje in Bretagne las ik Death in the afternoon. Het mooie meisje op de camping zag waar het boek over ging, over stierenvechten, en besloot dat ik horrible was. Ik nam me voor om nooit meer een voldoende voor Frans te halen, en dat lukte zonder noemenswaardige inspanning.

Wie leest er nog Hemingway?
Ik, vanavond, dankzij de geur van de regen:

.... in the fall when the rains came the leaves all fell from the chestnuts trees and the branches were bare and the trunks black with rain. The vineyards were thin and bare-branched too and all the country wet and brown and dead with autumn.

Ik weet het, fout seizoen. Maar daar gaat het niet om. Dat een beetje regen de meer dan dertig jaar oude herinnering kan oproepen dat ergens op de eerste pagina van A Farewell to Arms een prachtige passage staat over regen. Dat is toch wonderlijk!