Atheense School

Als je in de middag naar het Vaticaans Museum gaat is de gigantische rij die zich in de ochtend rond meerdere straathoeken slingert volledig opgelost. We wandelen zo naar binnen. Het hoogtepunt van het museum is de Sixtijnse Kapel, de Sistina, maar niet alle kindjes zijn het daarmee eens. Ik snap dat wel. Het is een beetje veel.

Voordat je bij de volstrekt onvindbare Sistina komt moet je eerst drie keer hetzelfde rondje door twee gekoppelde zalen maken, dan een toilet induiken dat ook geen richting geeft, om tenslotte via een goed verstopte deur waar de bordjes zorgvuldig aan voorbij wijzen de lange gang door de semi-religieuze prulleria te voltooien. En pas als je dat allemaal volbracht hebt sta je er opeens, te midden van sissende bewakers: Silence please!

Het echte hoogtepunt is dan al geweest: Rafael. Alle Sorghvliet-kindjes herkennen de Atheense School. Daar staat mijn moeder, zegt B. Ik sta daar, wijst Rob Verhaar. Ik sta er niet op grimlacht de andere Rob. Joke wel. En Bert, die zit prominent laag in beeld, zo dichtbij dat je hem bijna kunt aanraken. Bert, zo besluiten we unaniem, die lijkt het best.