San Crisogono

Het regent nu echt. Bij het Largo staat een man met paraplu's. E wil vijf euro betalen. Ik zeg tegen de man dat het niet doorgaat: drie euro, geen cent meer. "Nee, vijf" zegt de man. Met misbaar trek ik E mee en roep dat we wel ergens anders gaan winkelen. De man roept ons terug: drie euro. Onze groep koopt nu massaal een plu. Durf ik opeens af te dingen, boor ik meteen de eerste de beste sloeber zo'n twintig euro door de neus.

Op de brug over de Tiber besluit de groep dat het voor de met krukken lopende L, gisteren nog jarig, te zwaar wordt. Twee leerlingen gaan terug naar het hotel om de zwarte rolstoel te halen. We wachten op ze onder een grote boom aan de overkant. Vier meisjes maken met hun paraplu's een tent en zingen liedjes. Soedish (Vn) kruipt over het natte plaveisel om ze te vereeuwigen. Het is gezellig.

Even later lopen we de eerste de beste kerk binnen om even droog te worden en rustig het programma te bespreken. Mischien zijn we de eerste Sorghvlieters ooit in deze kerk, maar dat zal wel niet. Dan volgt een mooie ontdekking: een van de kosters vraagt ons of we beneden willen kijken. Dat willen we. Onder de San Crisogono bevinden zich de resten van een grote kerk uit de achtste eeuw met nogal beschadigde fresco's. Dat er geen enkele beschrijving van is, noch in mijn boek, noch in de onderaardse kerk zelf, maakt het extra spannend. De kindjes ontdekken steeds beter bewaard gebleven fragmenten en komen dat enthousiast melden. Tot slot stuiten we op een sarcofaag waar ze de in de ruimte gevonden botten hebben verzameld. Er ligt toch al gauw voor een schoolklasje aan kuitbeenderen bij elkaar. R neemt een foto van onze gezichten boven de botten; "Lachen jongens!