Into the wild

Sean Penn maakte tenminste één meesterwerk: The Indian runner. In die film was duidelijk te zien dat het onderwerp de regisseur na aan het hart lag. Penn gaf balans aan The Indian runner door zijn betrokkenheid sober vorm te geven. In zijn nieuwste film, Into the wild, is hij helaas een stuk minder voorzichtig.

Into the wild vertelt het waargebeurde verhaal van Christopher McCandless. Chris liet geld en familie in de steek om rond te trekken en iets te vinden. Wat? Ja, wat eigenlijk. Chris eindigt in Alaska. Hij heeft een boek waarin staat welke planten je wel en welke je niet kunt eten. En hij heeft een nogal onflatteuze bril. Boek, bril, het helpt niet.

Penn filmt het alsof we nog in de jaren zeventig zitten. Het lelijkste aller decennia leverde overjarige hippies en split screen. In Into the wild zien we ze beide terug. Nodeloos.

Zolang Chris zwerft door de wereld bestaat de film uit heel erg mooie plaatjes en is er geen klap aan. Zodra hij mensen ontmoet en er gesproken wordt komt de film opeens tot leven. Nou, niet wanneer Chris spreekt. Hij doet aan filosofietjes. Heel erg verantwoord. Heel erg sentimenteel. Nee, de andere mensen, die bezorgd om hem zijn, die zijn interessant. Chris niet.

Als hij doodgaat (oeps, onaangekondigde spoiler) en de film is afgelopen blijf je achter met één simpele gedachte en een even simpele emotie:

Je bent wel een ongelofelijke sukkel als je de woorden edible en inedible niet uit elkaar kan houden. Nu ben je dus dood. En het is nog echt gebeurd ook.

Nou en?